هیچ کس ویرانیم را حس نکرد

وسعت تنهائیم را حس نکرد

در میان خنده های تلخ من

گریه پنهانیم را حس نکرد

در هجوم لحظه های بی کسی

درد بی کس ماندنم را حس نکرد

آن که با آغاز من مانوس بود

لحظه پایانیم را حس نکرد

می دونست دلم اسیره ولی رفت

می دونست گریه ام می گیره ولی رفت

می دونست تنهایی سخته ، می دونست

می تونست باهام بمونه ، نتونست

می دونست دلم شکسته ولی رفت

غم اون تو دل نشسته ولی رفت

کنج گلویم قبرستانی است پرازاحساسهایی که زنده بگورشده اند،

به نام بغض….

عشق گم شده من..

نبودن هایی هست که هیچ بودنی جبرانشان نمیکند،وآدمهائی که هرگز

تکرارنمی شوند….

وتو آنگونه ای…

فقط همین…

این هــــوا ، هـــــوای ـ خوبی است برای ...

د لـ ــتـ ــنـــگ بودن !...

من بغــــض هایم را با روح ـ زخمیم می آورم ..!

تو آغــــــوشت را ...

...با بــــــوسه هایت ...

شیرین من تلخی نکن با عاشق

تموم میشن، گم میشن این دقایق

دنیای مال من و تو این نیست

رو کوه دیگه فرهاد کوه نیست

(تقدیم به عشقم...)
      (            mitra           ) 

آن شب باران می بارید…

باران که می بارد به تو مشتاق تر می شوم…

و از همین شوق بی چتر آمدم… ولی آمدم…

و تو نمی دانی که چه بارانی بود، چون نیامدی…

و باران می بارید…

آن شب تب کردم و تو هیچ نکردی…و باران می بارید…

و بالاخره دیشب مردم و حتی تو تب هم نکردی…

خدایا

خدایا چه غریب است درد بی کسی و چه تنهایم در این غربت که تو هم از من رویگردانی

و اینک باز به سوی تو آمدم تا اندکی از درد درونم را برایت باز گویم

و خدایا تو بهتر میدانی آنچه درونم است تنهایی و بی کسی ام را دیده ای

دربه دری و آوارگی ام را و هزارو یک درد که بزرگترینش ناامیدی است

خدایا همه را کنار گذاشته ام اما با ناامیدی و بی هدفی نمی توانم بسازم

صبرم بسیار است اما پوج وبی هدف میدوم

خسته شده ام خسته خسته...